HAK

                Dostum,  ağabeyim  Osman Serhat Erkekli'ye



Aşağıdaki isteklerimi Tanrı'm

İnsanlığımın belirtileri olarak dinlemeni dilerim

Rabbim rüyana gireyim oradan çıkmamayım

Ya da yoruldum, kelebeklerin gibi yanına erken döneyim

Beni yağmur yap

Göklere at

Anne memesi gibi aşağıya öyle 
Beyaz damlat

İnsanlığa

İşte benim hayatım bu, diyeceğim

Bir ulu manzara yarat

İnsan çünkü arzularını

Yama yapmadan yeniler

Hayatımıza o uzak başlangıçtan gelen

Büyülü esintiler var

İsteriz gönül 
Aklı bir meyve gibi eğsin

İstediği kadar dersin

Bu bir sevgi aklıdır

Her zaman haklıdır

Ölmeyi hak etmeden

Meleklerin bizi buradan alsın

Yeprem Türk

YÜZE VURMA

                                      

                Dostum,  ağabeyim  Osman Serhat Erkekli'ye                                                

Bazı kötü huylarını, diyorum

Yüzüne vurmakla

Seni ahrette dava etme hakkımdan vazgeçiyorum

Denmiş midir sana ey donuk akıl

Her gün bu noktada sana mutlaka birileri çarpacak

Böyle tahra vaziyetinde kal

Senden dönüyorum işte

Elimde incecik yırtık kanlı şal

Sevgi dolu hayatıma hürmet etmediğinden

Seninle ilgimi koparıyorum, hoşça kal

Hep zekada bekleyen katılaşır

Bu vaziyette ne konuşurum Tanrı’ya

Karışıp gideyim artık

Senden uzak ömür süren şen hayata

Yeprem Türk

KÖTÜ YAĞMUR

Yağmuruz bu yükseklik yeter

Düşüp kırılalım hayata

Firavunun alnındaki terler gibi

Dökülelim aşağıya

Biz ne panzehir ne deva

Birer kusuruz düşelim toprağa

Gel çalışalım aşağıdaki kulları

Evrenden çıkarmak için bir gün daha

Yağmurumuzdaki şıkırtılar

Sofralara zehir taşıyan kaşıklar

Yerle gök arasında ne bir uyum ne bir hatır

Ve  En'am süresinden beşinci satır

Demeyin gökte bulunur şifa, melek

Onların size kırgınlığı çok

Yeprem Türk

KURULUŞ DERGİSİ, OCAK ŞUBAT 2018, SAYI 25

Metinlerimi bitirirken, derim ki, bayrak yazıp bayrak söylemek istedim ama ben bunu tam manasıyla yapamadım. Kusurlarımız, eksikliklerimiz affola. Bayrağımız istikbalde her daim yol ala. Soy soylayıp, boy boylaya. Aziz İslam’dan hiçbir an ayrılmaya. Peygamber hatıralarına gark ola. Cesur, bilgin, çevik ola. Allah, reyinde isabetli, bahtında saadetli kıla. Akıl tarlamızda ve gönül yaylamızda bereketli ve sağlıklı yaşaya. Bu hususta benim sözüm buraya kadar derim. Fazlasından haya ederim.   Ay yıldız bayrak halkını, üç kıtaya nam salmış geçmiş ve gelecek fütuhat sahiplerini; merhamet, aşk ve gönül ehlini velhasıl Ümmet’i selamlarım. Hepsini Allah’a emanet ederim.

YEPREM TÜRK

FİNAL

Tanrım, hakkımızda sana ne söyleyeyim

Yaşama kudreti verdiğin sözcüklerden utanıyorum

Sabah öğle akşam duygusu insanın

Ve birer yeti olan gülme sevme şaşma

Çoktan dökülüp gitti evrenin çöp kutusuna

Rabbim şimdi yaz  mevsimi

Kim şaşırır gökten kaçak indirsen kar tanelerini

Zamanı cemiyeti taşa doğru yontan bir el bilirim

Finalini görmeyeyim

Rüyasında bir vahiyim

Insanın olmadığı bu yerde hangi bünyeye nasıl karışayım

İnsanı düşte görür bir sonraki nesil bence

İnsan bir rüya malzemesi olarak kalır böylece

İnsanlık olarak dünyada sayısız kusurum

Aslında artık bizi bitir diyorum

Nerede cennetteki o küpe çiçeği sesim

Bana bir kulak kıl işiteyim

Bir vakit tüm kuşların gibi rüya idim

Ben o sonsuz başlangıcı özledim

Yeprem Türk

BENİ

Getirdi duygularım  beni

Dünyanın önüne böylece

Karşımda evrenin ilk gününden kalma

Tertemiz ıssız pencere

Üstümde yıllarca biriken kirle

Temizlenme isteğidir bu bir yerde

Tanrım, benim için

Ne düşünüyorsun ?

Bu da bir uğultuyla akıp gidiyor öylece

Solmuş bir vahiy gibi

Fırlat beni

Ayak girmemiş evrenlere

Ve seninle yeniden

Tanışmak, başka bir

Hayat başka bir yerde 

Yeprem Türk

ÇOCUK BİLGİ

Elinizdeki araçları durdurun

Doğamı artık kazmayın hocalarım

Avucumdakiler
Son insanlık tanelerim

Allah’ın elinden çıkan iştir tabiatımız

Şifrelerimi bismi ile çözünüz

Üç yüzyıldır bilim

Batı’dan Doğu’ya

Köpek gibi havlıyor

Bir hoşt demediniz

Gidip ilmi Avrupa’dan alınız

Ama bilgiye anne dizi bünyeler de katınız

Y. Türk

DENGİME

Kelimeler gider, anlamla kalırım

Çevreye bakışla dağılırım

Böyle bile olsa

Sevgindeki karı yarandaki çöreği

Anlayandır ancak insanın dengi

İnsan insana yağmur gibi yağar

Dostlar bunun için var

Allah’ın emek verdiği insanım

İndirmeyin beni bu kadar alçaklara

Yel gibi tekrar dağa çıkayım

Der, yeri gelince söyleyen

Bilgideki eski vücudu kaldırın

Ona doğanızdan üfleyin

Gerisine aldırmayın

Y.Türk

ARI DURU

Düşünün ta öteleri

Ve içinde olmayan insan töreleri

Yüreğime doğru itilen

Saydam anlam ve duygu kümeleri

Sırf Allah’ın emekleri

Bir kuşun

Kanatları gibi geldi yüzüme değdi

Söylememe izin vermiyor yeryüzünün ne bünyesi

Ne şekli

Cennetteyken söylediğim bu sözleri

Hiçbir akımın hiçbir ekolün

Markasını taşımayan uzak manaları

Yirmi yıl ömür süren ama

Bin yıl yaşamış kartal gibi şanlı bakanları

Suretlerinde dünya tarihi olmayanları

Ayakta kalmak için

Cümlelerin toprağına ihtiyaç duymayacak denli

Arı duru olanları

Kınamamalı

Dili pabuç olarak kullanmayıp

Kanatlarıyla uçan bu manaları

Göz onlar için yaratılmış olmalı

Y.Türk

GÜNÜM GELDİ

Kar bu akşam cin taneleri

Geçeyim tuhaf şeyleri

Kıvamıdır şimdi

Sırtında yol almanın bir bilginin

Rabbim yalınlığın ne deli

Ben Yakup’un

Gelecek zaman eki

Yusuf’um gelir umusu

Ömrüme ömür katar de mi

Yakup’a özen

Benim doğamın işi

Kuşağımın bünyesine göre

Şifa veren Rabbim

Yusufla doldur

Tabiatımda boşalan yeri

Benim gibi

Bir konuğunu gözyaşı

Yüzyıllardır bekledi

En kırgın notayla

Buluşmak için kullanacağım

Dünya adlı adresi

Ve insanım, şişedeki anlamım

Günüm geldi kır beni

Y. Türk

ÇAĞRILMA

Ben çağrılmayı bilen

Yazdığım mısralar gibi fethettiğim topraklar mısın sen

Sokaklarıma flütten notalar gibi çıkan

Sarı çiçek gibi sarı başlattın bizi her şeye niçin sen

Fanilik yeryüzü ekolü bunu sarıyla bildim ben

Acılar uçup gitmesin diye küreye yerçekimi veren

Ağlarken yürekte bir şey taşır insan, kimden?

Gözyaşından sonra pırıl pırıl bakış yeşerten

İnsan ki Tanrısından böyle sürprizler uman

Aşkın ovalarına her çiçeği tek tek

Tanrı’ya eğilsin diye bırakan

Secde tabiattır geceleyin gündüzün

Senin elinle çizilen

Selamın  pınardır ah  alabilsem

Bir sağa bir sola oluk oluk akan

Benden uzun yaşayacak mısralarımı geleceğe rüku halinde koyan

Kalemime cennete yürür gibi yürük yazdıran

Bir dizenin evreninde yıldızlarla yapayalnız bakışık bırakan    

Her şeyden geriye tek bir şey kalır         
Beni çalış, bitir, aşka götür sen         

Y.Türk

HER

Her şey söylenmemiş

Tanrı’nın eli

Bazı ağızları kapamıştır

Güzellik kendi evreninde

Tıkır tıkır akmıştır

Y.Türk

KUDÜS

Kudüs bizim ezeli ve ebedi davamızdır. Ne daha önceki dönemlerimizde ne  Selçuklu ne de Osmanlı devirlerinde bu dava kesintiye uğramıştır. Türkiye de bu davaya katılabildiği kadar dahil olmuştur. Ancak bu yüzyıllık süreçte Kudüs konusunda etkili bir duruş ya da eylem ortaya çıkmamıştır. Siyonizmin, Osmanlı Devleti’nin parçalanmasıyla başlayan Kudüs işgali artarak devam ediyor. Ve bugün Kudüs, Sezai Karakoç’un bakış açısıyla söylersek insanlığın ortak şehri olmaktan çıkmaya doğru gidiyor.

Kudüs, metafizik bir şehirdir. Bir yönüyle gökte yapılıp yere indirilmiş gibidir. İnsan yapılırken bir şehir de şehir yapılıyorsa bu durumun en yetkin örneği Kudüs olmuştur. İnsanı kavrama, hissettirme ve içinde yaşatma yönünden Kudüs, doğuştan yetenekli bir şehirdir.  ...Musa’dan İsa’ya, İsa’dan Hametül Enbiya’ya devrederek gelmiştir. Kudüs, işte bu devirin, son devirin,  son ve ebedi durağın yani İslam’ın şehridir. Kur’an’ın şehridir.

Anlayışımıza göre Mekke, Medine ve Kudüs; yeryüzünce eda edilen üç ulu rekat gibidir. Dünyanın üç büyük secdesidir. Ve Kudüs aziz bir secde olarak, asla Yahudi postallarına açık bırakılamaz. Çünkü bu bir secde davasıdır.

***

Din yorgunu değiliz.

Kudüs yorgunu değiliz.

Secde yorgunu değiliz.

Bilhassa bunların her daim tazesiyiz, ışkınıyız.

***

Kudüs konusunda çok çetin ve yüksek bir problemle karşı karşıyayız. Ancak bilelim ki inancı sağlam ve bir olan Müslümanlar için bu yükseklik pek de aşılması zor bir engel sayılmaz. 

Y.Türk

BİLDİM

Gittiğini ardından

Gözlerimi bir çağ gibi kapatarak

Gördüm

Terkin elindeki acı tartıyı

Ve işçiliği bildim

Eşsiz sanat sabırla

Göğsümde pencere deldim

Sema kıpır kıpır

Sureler, kuşlar  dedim

Elimdeki çiçeği

Seni bana özleten Allah’a

Derdim

Eyüp gibi beklerken seni

Ey yaralarım!

Allah’ın istediğini yapın dedim

Evrende yapayalnız duyguydum

Anlaşılmak için

Taşa resme yazıya

Dönüşmeye çalışmadım

Allah beni her çeşit anlar dedim

Y.Türk

&

Avrupa'da, Araplar teologları, Grekler filozofları, Farisiler şairleri, Türkler ise hükümdarları ile meşhurdurlar güya. Ancak bizim daha çok dünya sahnesinde devlet adamları ile bilinirlik sağlamamızda ilginç bir durum var. Örneğin bir Kanuni Sultan Süleyman veya bir Fatih Sultan Mehmet, derin bir sanat ve medeniyet geleneğine sahip olunmadan çıkarılacak şahsiyetler değildir. Böylesi büyük isimler varsa bir yerde mutlaka onun temelinde büyük bir medeniyet ve sanat geleneği bulunmalıdır.

Y.Türk

&

Su temizler, mağara asla döndürür, dağ anlatır, kuyu Allah’ınsa yükseltir, dağın etekleri sabrı öğretir  ve yol, bilene Tanrı’yadır. Su en çok Nuh’la temizledi. Mağara en çok Efendimizle asla döndürdü, onu Hatem’ül Enbiya yaptı. Kuyu, Yusuf’u yükseltti. Dağ Musa’yla, anlatmanın miracını yaşadı. Dağın eteğindeki en büyük sabır, yarası olan Eyyüb’e altın bir vücut sağladı. Yol en çok Musa ile dile geldi, deniz patikalarla donandı. Ve bunlar, bayrağımızın manasına katıldı. 

Y.Türk

&

Biz bayrağımızın içinde, bayrak ki bizim içimizde. Bayrağımız, büyük bir millet içinde, Muhammedi ruh onun içinde. Halkım ve Muhammedi ruh bayrağımız içinde. Biz ve bayrağımız, Kur’an içinde. Değil mi has şeyler de has vakitler içinde. Has vakitler ki has dostluk, özge birlik içinde. Denmiştir ki ‘Halkın en kötüsü, tek başına yiyendir’. Ben bunu çoğaltıyorum. Tek başına içen, tek başına tek kalan. Bir olmayan, bir olup da iri ve diri olmayan. ‘Şüphesiz mü’minler kardeştirler.’ Bu yüzden diri ve iri tutarlar birbirlerini. Yumuşaklık ve iyi huyluluk bu ayetin içinde. İnsan olan ki bu huy ve hilmin içinde. Ve bütün bu saydıklarım birbirinin içinde. 

Y.Türk

DEĞİNİ

...

Hakikat insanı terk etmez

Güneş dünyayı terk eder mi?

Anne çocuğunu terk eder mi

Ona anne diyelim mi?

Anne anne

Seslensek geceleri

Kabuslardan uyanıp uyanıp

Sesimize gelir mi?

...                                   (Hakan Arslanbezer)

Fayrap’ın aralık sayısına bakacağım. Eğer o sayıya yetişmemişse bu şiir, şiirin sadece bu kısmını almakla yetineceğim.

Hakikat insanı terk etmez

Güneş dünyayı terk eder mi?

Mısralarına Yunus ve Pound katışmış. Şiirin hatırı sayılır bir özgünlüğü var bu kadarcık kısmıyla. Türk şiiri gerçek modernleşmesini  fikir üzerinden tamamlamalı, dedirtiyor. Evreni çok geniş şiirin. Kanaatim odur ki insanoğlu resmi, plastik sanatları gördükçe şiir bilgisini biraz biraz kaybetti. Hiç resim görmemiş bir insan gibidir mesela Yunus. Göğü, suyu, yeri görmüştür sadece.  Duyguyu resim gibi görmüşler üzerinden bu genişliği Cevdet Karal’ın ‘Düşünmemiştim’ şiiri  anımsatır. Zaten şairin kendisi de bunu söylemiştir, bir dizesinde: Yeni görüntüler yarattım.

Ya gök yaklaşmış

Ya ağaç o kadar yükselmiş ki

Yıldızlar ağacın meyveleri

Ama yine de insanı doyurmuyor, bu yürekten gelen natürmort. Manevi bir resim gibi. Burada Adem’in yediği plastik bir elma olabilir ancak. Hakan Arslanbenzer’in dizeleriyse gerçek elmaya daha yakın.

Yeprem Türk

&

Bayrağımızın yeri gönderdir. Akaidimize göre Tanrı’nın kendisine biçtiği yüksekliktedir. Şanı Yüce Allah  ‘Hiç şüphesiz semaları, şerefli yaratttık’ buyurmuştur. İlimden sonra gelense ilmin hayalatıdır, yani ilmin gökyüzüdür. İnsanda biçim ve zemin yeryüzü ise; batın gökyüzü gibidir. Çilelerden sonra gelen şey semalardır. Onun bu yüksekliği bu gelenekten gelen çağrışımlardan dolayıdır. 

Y.Türk

&

İnsanın insanla buluşmasından bir muhabbet, bir ihsan doğar. Allah’ın rahmeti genişler. Eskiler derler, her gezegenin öteki gezegenle buluşmasından bir burç doğar. Her gezegen burada bir insandır, bir şehirdir, bir coğrafyadır. Burç ise aynı değerler sahip büyük millet topluluğunun bir araya gelerek oluşturduğu derin medeniyet ve oylumlu kültürdür. Bayrağımız bu aleme  nişanedir. Topluluğun remzidir.

Y.Türk

&

Tarih, zamanın adımlarıdır. Öne çıkan önemli olaylarsa, tarihin adımlarını yere daha sert vurduğu yerlerdir, kardeşlerim. Ama bazen öyle bir adım vurulur ki yere cezbeyle her şey yok olmuş sadece O’nun vechi kalmış gibidir. Fazlalıklar atılmış, can ve gönül nesnesi arıtılıp yunmuştur. Bunu Peygamberler yaşamıştır, İbrahim yaşamıştır. Milletimiz böyle bir ateşten geçmiştir. Paklayan, temizleyen ateşte pişmişlerdir.  Bayrağımız böyle bir ateşin yaşayan anısı olarak kalmıştır.

Y.Türk

&

Yine de bayrağımızın tüm cefalarına rağmen kalbi şendir. Allah’tan dolayı arkası kuvvetlidir. Şifasını çalışmakta çalışmakta ve taatte bulmuştur. Yine bulacaktır. Çünkü yatıp giden yitip gitmiştir. Ve gayret edene ki Allah, zatını kar gibi yağdırmıştır. Keremiyle rahmete doyurmuştur. İstikbalin yüz hatları çalıştıkça dolgunlaşacaktır. Umut, içimizde bir sultandır. Bu topraklara bu milleti ve bu bayrağı koyup gitmişse büyük medeniyet ve büyük devlet, elbette bir gün geri dönecektir.

Y.Türk

&

Bizdeki kadim yasadır. Allah’ı yüce ve yüksek şeylerle anmak. Yıldızın Rabbi, Ay’ın Rabbi gibi. Ve bayrağımın Rabbi. Bayrağımızda cemalimizden eser vardır. Ve cemalimin Rabbi.  Milletler gibi bayrağın da çeşitli halleri vardır. Güzel hallerimin Rabbi. Bayrağımız,  birinci kriz devrine benzer bir milletin bayrağıdır. Şimdi ikinci kriz dönemi. Ey mücadelenin ve sabrın Rabbi. Doğru yolun, çıkışların, aydınlığın Rabbi. Bedir’in, Malazgirt’in, Çanakkale Harbi’nin, 15 Temmuz Direnişi'nin Rabbi. Tanrı, kurtuluş yolunu nasip ettiği milletin kalbine  bunu bir tecelli ile önceden muştularmış. Ey muştuların Rabbi.

Y.Türk

&

Her ne kadar bayrağımızın şekli, ulu bir duruştan sonra gelen hadis ise de manası kadimdir. Ve hadisten sonra da mana ve biçim uyuşmuştur. Ve bu biçim ve anlamın insanı bellidir. Birlik ve Tevhid ilkesi güdenlerdir. Şanı yüce olanı ululayanlardır. Büyüklüğü sonsuz bahşediciye şükredenlerdir. Ve hepsi de tek millet ruhu etrafındadır. Eskilerin dediği gibi halkım bir üzüm salkımıdır. Bu salkımdaki tanelerin sayısı suret yönündendir. Hepsinin suyu yani manası aynıdır.  

Y.Türk

&

Haneflik, akabinde İslamlık: Şeriat, Tarikat, Hakikat, Marifet. Anadolu irfanı, Tasavvuf, kelam, dört mezhep ve bunları kapsayan ehli sünnet vel cemaat. İslam felfesinin daha nice alt kolları, bayrağımızın dalgalandığı nice  topraklarda dile gelmişlerdir. İnsana ışık olmuşlardır. Nice bölgeleri mamur ve ihya etmişlerdir. Ne sadece tene ne de sadece içe seslenmişlerdir. Hem batındaki göze hem de dıştaki kulağa konuşmuşlardır. Birer meşrep haline gelmişlerdir. Allah’ın nuru ile bakılmalardan ortaya çıkmışlardır.

Y.Türk

&

Bayrağımızla ontolojimiz iç içedir. Hem bireysel hem de kamusal olarak ontolojik bir oluşumu yaşatıyor, bayrağımız bize. Tabii bir son değil sonuç olarak. Ay yıldızla donanan bir ruh, aynı zamanda bir diyardır da. Toprağın altındakileri ve üstündekileri aynı ahenkte; mutlulukları ve cefaları aynı sütunda cem ettirir. Sürekli ve kesintisiz bir varoluş durumu yaşatır. Cefaları çoktur bayrağımızın. Ama: Cefa çanı, derler de; cefa ezanı, demezler. Yani cefa bayrağı diye bir şey yok.  Bayrağımız milletimize nice acı ve şahadet mertebelerinden sonra verilmiş de olsa bayrağımız, milletimizin tarihinden, ruh ve vücudundan misk gibi çıkmıştır.  

Y.Türk

&

Milletim olarak ruhumun iç ve dış çevresinde bunu tecrübe ediyorum. Biz bir gün tarihin yolunda yürürken ulu ve çetin bir olayla bir simge oluşturduk. Ve bu simge kaderimizin yolunda bitip açan taze, yeni, orijinal bir çiçek gibiydi. Kurban bayramı çiçeği ve Ramazan bayramı çiçeğinin bitim ve açım aşamalarına benzer, bayrak çiçeğinin bu yeşermesi. Kurban bayramı çiçeği, Ramazan bayramı çiçeği ve akabinde bayrağımızın çiçeği.  Sonra ümmetin, milletin, tarihin, sosyolojinin, medeniyetin ve kültürün asıl varlıklarından biri haline gelme çiçeği.

Y.Türk

&

Bayrağımızla bürünüyoruz, bürüyoruz. Kur’an’ı bürüyoruz ay yıldıza.  Ulu bir ülküyü, ulu bir mülkü bürüyoruz kalbimizle birlikte. Kerim olanın Rahman olanın isteğini, Peygamberi Azimüşşanın muradını, kalbin, zekanın, ata yurdunun ak dileklerini bürüyoruz. Gülü, bülbülü, salatı, orucu, özümüzü, alimleri, tarihi, geleceği. Bunları bir bir sarıyoruz. Toplum ve insanlar olarak yaratılışta verilmiş dengemizi, insanımızı, kültürümüzü, medeniyetimizi kuşatan mizanı ve bu ölçünün herkese dağılmasını bürüyoruz bayrağımıza. 


Yeprem Türk 

KORO

Doğanın ve hayatın, derinlikte akan ve insanı bir adem olarak besleyen tınısı çoktandır yitti.

Sadelik, yalınlık yitti. Dünyayı epey zamandır bir gürültü kapladı. Hem en dayanılmazı, en çirkini, en kötüsüyle.

Silahların musikisidir insanların kulaklarını melodi diye dolduran şey.  Eski tarihlerin hiçbir döneminde silahlardan bu kadar büyük bir koro işitilmedi.

Öldürücü silahlar bu derece büyük bir sese ulaşmamıştı. Bu kerte gelişmemiş, semizlenmemiş,  insanları bu denli etkisi altına almamış, korkutmamıştı.

Silah yapımı, silaha yatırım hem ekonomik hem felsefi bir bakış açısı oldu. Bazı devletlerin ekonomileri ve varlığı silahlar konuştuğu sürece ayaktadır.

Ve silah da felsefi bir araç halini almıştır. Pozitivizmin ve onun ülkü basamağı olan ateizmin son aşamasıdır. Bu gidişata dur denmezse bu felsefe insanın içine kadar işleyecektir. İnsanı silahların gölgesinde daha kötü bir yolculuğa hazırlayacaktır.

Saçtığı zehirlerle bir yandan insanın biyolojik yapısını değiştirecek diğer yandan da dünyayı ruhiyatta şizofrenler kasabasına dönüştürecektir. Ve silah kaba ve kem bir alettir. Onun çok olduğu ve çok kullanıldığı yerde kabalık ve bönlük de artacaktır. Rahmetli Mehmet Akif, yaşasaydı, ‘medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar’ın nasıl iyicene semirip zombi halini aldığını görse bu mısraını değiştirir miydi bilmiyorum.

Dünyada intiharların ve uyuşturucu kullanımının oranı gittikçe artıyor. Bu durumun birçok şeyle ilgisi var. Ancak açıkladığımız şeyle alakası daha derin.

Yeryüzü, artık insanla olan uyumunu kaybediyor. Zıtlaşıyor. Birinci sebep sanırım bu olsa gerek. Silahların varlığı büyüdükçe insanın varoluşsal alanı azalıyor.

Sular çekiliyor, kirleniyor. Toprak, kimyasını kaybediyor. Ve insanlar birbirine yardım etsin diye var olan ahlak zayıflıyor. Gökyüzünün altında tüm zorluklara rağmen mutlu ve umutlu Adem ve Havva personası bir kırılma yaşıyor.

Bir şiirimde demiştim ‘İnsanın dünyadan inip gidesi geliyor.’

Adem Kalan

&

Yahya Kemal, Hilmi Yavuz gibi şairler daha çok kavram kültürü ve felsefesinin son şiir uçlarıdır. Teorik düzey, ameli seviyenin epey üstünde tutulur. Fikir olarak kuracakları halkayı kavramlarla tarihten günümüze sarkıtmak onlar için yeterlidir. Bu halkanın eyleme geçmesine gerek yoktur.

Akif, Necip Fazıl, Sezai Karakoç, İsmet Özel gibi şairlerinse hem kavram hem de amel tarafına önemli ölçüde dikkat ettikleri görülür. Ne de olsa insan ruhunun, fikir ve duygu kategorilerinin hareket ile taçlanmasıyla bir anlam kazanacağını bilirler. Yunus Emre örneğinde olduğu gibi.

Aslında İslam felsefesinde pratik yani ameli felsefeye siyasi felsefe de denir.  Siyasal İslamcılık teriminin daha ziyade ameli olması hasebiyle buradan beslenmişliği vardır. İbn-i Sina’nın nübüvvet felsefesi de buna benzer yönler taşır. Sadece Nazari felsefe, Siyasal İslamcılık gibi bir terime pek kapı aralamaz. O toplumu ve devleti daha çok ütopik bir sistemin içine konumlamıştır. Yani kavramsal bir düzen öncelenmiştir. Ameli taraf geri çekilmiştir. Metinsellik öne alınmıştır.

Günümüzde pratiğe önem veren Akif gibi İslamcılar ile Yahya Kemal gibi teorik yani kültürel ve kavramsal olarak İslam’ı benimseyenlerin kavgasının kökü ta buralara, Aristo’ya kadar iner. 

Yeprem Türk

&

Bayrağımız için söylüyorum: Bazı isimler öldü, bazı metalar öldü. Ancak yeni çağa göre hem isim hem de nesneler olarak yeniden ihya olmak yeniden yapılmak gerekli. Rahmetli nesnelere çağa uygun oğullar ve onlara adlar gerekli. Dünyaya bakın: Osmanlının Türkçe olarak yeryüzüne armağan bıraktığı, ötelere götürdüğü kelimeler tarım toplumu kaynaklı, epik, tasavvuf, irfan kaynaklı. Kalp, vicdan kaynaklı. Ve Türkçe yeni çağda da yeni şeklini, kendi sözcüklerini, stilini üretmeli. Allah hakkı için, Peygamber i Azimüşşan için Bayrak hakkı medeniyet hakkı için yeni veya ihya edilmiş sanat yasalarımız, üretim yasalarımız, hayat düsturlarımız ayağa kalkmalı.

Ayağa kalkan sanatımız, üretim tipimiz ve yetişip gelişen sözcüklerimiz servetini dünyaya beyan etmeli. Emeğe, adalete, aydınlığa, yalınlığa, neşeye bu şekilde bileğinin hakkı verilmeli.

Y.T.

&

İnsan bayrak deyince aslında bir milleti kast eder. Ay yıldızlı bayrağımız Misak-ı Milli sınırlarından öte bir toplum anlayışını kuşatır. Bayrağımızın hitap ettiği alan Osmanlı çağında yirmi milyon metre kareydi. Bu çap hala bil kuvve devam ediyor. Ve geniş bir ay yıldız milleti olarak varlıklarını ve bağlarını derinden derine devam ettiriyorlar. Sezai Karakoç’un Masal şiirindeki Baba imgesi ay yıldız olarak bu geniş coğrafyada tesirini sürdürüyor. Büyük babanın ilkeleri ve medeniyeti başlığında  tekrar toplaşılacağına ve birliğin aynı çatı altında ihya edileceğine inanıyorum. Bu geniş coğrafya bayrağımızın tabii yeridir. Ve onlarda bayrağımıza karşı doğal bir meyil vardır. Medeniyetimizin oluş hallerinde de bozuluş durumlarında da bu meyil azalarak veya fazlalaşarak her daim mevcuttur. 

Y.Türk