KİŞİ

Varlığım dünyaya baştan çağrılsa

Bebekliğimin ağzında ses reçeliyle

Kuşlar tünese cennetten firar gelen cemâlimin üstüne

Değişmez hiçbir şey bana derim yine bana sahiplik gökten inse

Yaşam içimde doğal bir mantıkta aksa

Ne olur ki edindiğim ah ve vah’lar 

Tanrı’nın gücüne doğru yürük gitse

Annem çocukluğumda gene bayram hali

Kaderim de şeker, ağzımda mecnun gibi sekse

Bu topraklar benim kucağım demiş, Bağdat bana yine dese

Gözlerimden ilk ergen bakışım ormanlarda yel uğuldarken dışarı çıksa

Varacağım yere gene erken gider sezgim, sonra bedenimi orada karşılarım 

Allah’ı dağların en kuytu yerlerinde dinlemek isteyen bir duru suyum

Fıtratım hep temiz kalsın sabun koksun dilerim

Kalbinden vurulmuş bir ceylan nasılsa öyle bir dünya görüşü yaşarım

Babam ethostur daim İmam-ı Azam gibi annemse pathos   

Bilgelik kıl çadırdan kerpice kadardır, mekânın beton kısmında yok

Hallac’ın zihnindeki tepeleri aşıp giden şeyi sonra kimsenin akıl dağlarında göremedim

Gülümsemek kedere yine de yüzün en büyük elçisidir

Rızkım yazgının, emeğin kekik kokulu dağ yollarından gelir bilirim

Vakit bana defalarca ihtiyarlığı öğretse

Çağımın belini bükse, rüyalarımdakileri bile eskitse

Geçmişim, saçlara aklar olarak geri dönse

Yaşlansam annemin yüzü hayalime melekler âleminden bildiri halince inse

İçtiğim dağ kahvelerinin kokuları hâlâ o eski çanak ve kaplarda yatılı

Bu anılardaki ışığa doğru yürürken nura inanmış ayaklarım

Kuşlar ve çiçekler gene bana birlik etse

Zaman için söylenmiş ayetler şimdi bana uzak dağ başlarından gelen keklik bakışları

Sanki üzerime dökülen ikindi ışıkları

Alnımdaki çizgiler senelerdir tahiyyat oturuşunda

Bir göze artık canı gönülden bakamamak

Ne yazar bedenimden düşen ilk av silahı olsa

Ne değişir bedenim oksijeni doğadan hava olarak değil yine ders gibi almak istese  

Ayaklarımın tüm dünya görüşü

Ölümde en evvel boşa çıkan organ olmak kederim bunu bir bilebilse

Ona biyoloji ilminde bir koruyuculuk yok derinlere inse

Ne olur ki her şey başa dönüp dönüp geri gelse

Benim bütün ömrüm hatıram ki

Rabbim sen insanlara suret dağıtırken bir de onları geri toplarken ise

Yeprem Türk

Medeniyet !

Türk düşüncesinde medeniyet kavramı için onlarca yorum, tarif yapılmıştır. Medeniyet fikri Akif’ten İsmet Özel’ gelen bir çizgide reddedilirken; Yahya Kemal’den başlayıp 2000’lere kadar varan diğer bir çizgideyse kabul edilir. Yine de Türk düşüncesinde bu fikrin sözel olarak temeli Yahya Kemal tarafından dile getirilmiştir. Yahya Kemal, kendisini İslam Medeniyeti şairi; Akif’i de İslam şairi sayar. Medeniyet okumalarımıza bu ayrımın büyük katkısı var.

Bence medeniyet kavramına takılıp kalmanın bir anlamı yok. İnsan, hiç medeniyet kelimesini kullanamadan da büyük bir medeniyeti yakalamış olabilir. Medeniyet ile genelde ideallerimizin, olası istikbâlimizin anlatıldığı da doğrudur. Bu hedef ise verimli bir İslam hayatıdır.

Ve medeniyet tartışmalarında kişilik üzerinde pek durulmamıştır. Osmanlı, Avrupa medeniyetleri dediğimizde hep bir kişilik üzerinde dururuz oysa.

Bizim medeniyetimiz Mehmet karakterinin her türlü kıymetli değeri kendinde yeniden deneyimleyerek huruç ettirdiği yerdedir.

Yeprem Türk