Oryantalizmden arz-ı mevu'd’a

 Ah! Oryantalizm. Bugünkü yaşadığımız acı olayların, kaosun ilk müsebbibi. Sömürgeciliğin, aşağılanmaların, dökülen kanların, yerinden edilen insanların yaşadığı trajedilerin fikrî alt yapısı.

Oryantalizmle Müslümanlar; metafiziğinden, ilahî ışığından koptu. Onun yerini kozmoloji düzeni aldı. İnsanımız böylece hayat, sağlık üreten ve yaşama can katan ana kaynağını yitirdi.

Kozmoloji inşasının ardından, müminleri ideoloji bombardımanına tuttular. Onları belde belde bu ideolojiler ile ayırdılar, paylaştılar. Birbirleriyle karşı karşıya gelmeleri için ne gerekiyorsa yaptılar.

Ve ardından onları dünyaya barbarlar olarak tanıttılar.  Kurdukları kan dökücü örgütlerle inancımızı terörize etmeye çalıştılar.

Oryantalimle imanımızı, kültürümüzü, felsefemizi, sanatımızı değersizleştirmeye tabi tuttular.

Son geldikleri nokta da mead bilgimizi, hissimizi öldürmeyi denemek oldu.

Şehadet kavramını milletimiz nezdinde yok etme propagandası, bu aşamalardan biridir, nihayetinde.

Biz, hayatın anlamını, ölümden alarak çözen bir milletiz. Mead ve mebde arasında gidiş gelişlerle insanlığımıza, eşyaya mânâlar veriyoruz. Şehadetin hayatımız üzerindeki yerini infilak ettirdikleri takdirde önce bu hayat ve düşünüş tarzının ardından da ölümün anlamını kaybedeceğini biliyoruz. İnsanın biçilmiş ekinler gibi köksüz kalacağını da. İnsanın neyi, niçin, nasıl yaptığı bilgisini kaybedeceğini de. Sonsuzluk yiterse, ahret inancı kaybolursa düzensizliğin baş göstereceğini, insanların adalete ve ilahî makama, hatta birbirlerine olan güvenin biteceğini, nedensiz yere birbirlerini öldüreceklerini, düşünme yetilerini yitireceklerini, vatanlarını ellerinden çıkaracaklarını İslâm bilginleri söylemiştir. 

Diğer yandan da şehadet kavramına saldırı yapılırken onun yerine arz-ı mevud servis ediliyor. Son aşama şimdilik şu:  Oryantalizmden İsrail'in arz-ı mevu'd’una.

Yeprem Türk

&

Bir kriz üstünde gidiyoruz. Ama nihayetinde belli toplumsal ve ekonomik görüşlerinde işleyemez duruma doğru gittiğini görüyoruz. En büyük değişiklik kapitalizmde olacak. Kapitalizm, dünyayı her açıdan doldurdu, alanında sıkıştı. Artık işler değişecek. 

Formalizm geriye çekilecek. Bundan üç dört yüzyıl önce dünyanın üstü başı dağınıktı. Ama mutlu bir küreyi temsil ediyordu, yerküre. Şimdi şekle aşırı yüklenmiş, neredeyse onu kusursuz hala getirmiş bir sistemle karşı karşıyız. Kusursuzluğun ötesi yoktur, insan için. Para tamam, şekil tamam ya duygu. İşte orası bir türlü kapanmayan yara. Şekil, gürültüyü ve hızı getirdi. Şekil her gün şekilden şekle girdi. Moda diyebileceğimiz bir dünya tarihi yaşadık. Ve bu tarih, durmaya başladı. Üretim ve tüketim kendisini, zirveden düşüşe saldı. Sarsıntı bundan. Aşır para çağı olarak kalmamızdan. Paranın dağılmamasından, belli yerlerde büyük tepeler halinde birikirken diğer bir yerde şıngırtısının dahi duyulmamasından. Çalab'ın böylesi bir dünyayı sevdiğini düşünmüyorum. İnsan kalan hiç kimsenin de. Sarsıntı olacak. Her kıtlıkta ve kargaşada bir Yusuf çıkacak. Siyasi bakışlar değişecek. Kadim bir renk doğacak. Bölüşümcülük ve derinlik hayatımıza sinecek. Ve kendi insanını da yanında getirecek.

Yeprem Türk

&

Modernlik de muhafazakârlık da bitmiş durumda. Kemalizm’i saymıyorum bile. Bu üçünün de Türkiye’ye verebileceği bir şey kalmamıştır.  Üçü de artık korumacıdır. 

Üçünün de korumak istediği başarısız bir geçmişi vardır. Geleceklerini, içe kapanmalarda ve biteviye kendilerini savunmada görüyorlar.

Kemalizm yüzünden ülkeyi savunamaz hale geldik. İslamî düşünceye Türkiye’de rahat ettiremez olduk. Bin yıllık siyasî, felsefî, fıkhî geçmişin cumhuriyet düşüncesinin içine girişini tamca sağlayamadık. 

Bin yıllık önemli  yolculuğu durdurduk. 11. ve 13. Yüzyılda oluşmuş, filiz ve boy vermiş,  büyük imamları ve düşünce adamlarıyla ortaya çıkmış, dünyaya kolaylıkla da yayılmış birikimimizin cumhuriyet içindeki durumunu hâlâ tespit edemedik.

Ne saf reddiye ne tam korumacılık. Siyasette 1071 ruhu, düşüncede temel olarak 11. ve 13. yüzyıl birikimi, yeni çağa kabuklarını atmış bir tohum olarak  girmedikçe yeni ruh da oluşmayacaktır, kurulmayacaktır.

Yeprem Türk

&

Batı demişken, devam edelim.

Eee,  Batı’yı bu denli yererken,  bugün Suriye’den Batı topraklarına kaçan insanları görmüyor muyum?

Hatta İslam dünyasından.

Bizim topraklarımızda bu denli acımasız olan Batı’nın, kendi topraklarında bize karşı ne kadar zalim olabileceğini de siz bilmiyor, değilsiniz.

Dikkat edin. Kuşları kafese kıstırırsanız, kuş kafesten çıkmak için onu kafese tıkanın eline, yani kapıya doğru kaçmaya çalışır. Ama kafesten dışarı çıkınca da o kuşları artık ne sizin eliniz ne kafesiniz ilgilendirir.

Türkiye, bu kafesin kapısını tutan elden medet ummadı. Başka bir yerden uzun sürse de kafesi delmeye çalıştı. Ve deldi de. Ve Batı’nın dünya üstündeki kafesinin delinmesi, kırılması insanlığa umut vaat ediyor.  Çünkü Batı fikri bile bizi acayip derecede bunaltmaya yetiyor.

İnsanlar yeşil, sulak yerde; oturma makinesi olan evlerden öte, toprağa sırt vermiş;  özgür, şerefli bir hayatın peşinde.

Bu idea da Batı ile hiç uyuşmuyor.

Modernizm, bugün gençlere tiksinti verecek kadar eski. Kaba. Ve çıkmaz sokak.

Bitirilmesi gereken hedef: Modernizm.

Yeprem Türk

Modernizm

Osmanlının çöküşünden bu yana meydana gelen evrensel alternatif yaşama biçimine modernizm diyebiliriz.

Modernizm, ulusçuluğu ön plana çıkarmasıyla medeniyetin tersidir. Hatta ideoloji üretimiyle medeniyeti en ufak ayrıntılarına kadar parçalamış bir yapıdır.

İslam dünyasındaki bu Avrupai birikim eleştirildikçe modernizm, modernizm eleştirildikçe de ideolojiler eleştirilmiştir.

Ve bu eleştiriler bir medeniyet ekseninden yapıldıkça İslam dünyası ideolojilerden, dolayısıyla da modernizmden kopmaya doğru gitmiştir. Hatta ideolojiler ve modernizm İslam dünyasındaki entelektüel kapasiteyi aşındırdıkça, yitirdikçe kendisini ifade etmek için daha küçük çaptaki yapılara yönelmiş ve diğer bir ayağıyla da terör örgütlerine kadar inmiştir.

Entelektüellerimiz, hayatı ve insanı medeniyet açısından okumaya başladıkça da modernizm geri çekilmeye başlamıştır.

Dün, Doğu’ya hümanizmle gelen Batı’nın bugün neden silah yüklü gemilerle dayandığı önemlidir.

Aslında bu, bir bitiş sirenidir.

Türkiye yüzyıldır modernizm üzerine kafa yordu. Bu uğurda epey yol kat etti. Modernizmi, medeniyet fikriyle aşabileceğini gördü. Ve modernizme direndi, çünkü alternatif olmak istedi. Üstelik direnmeyenler, tüm hikâyesini de kaybediyordu.

Yeprem Türk