HAKÎM ATÂ

Dua’yı  bir akarsu gibi görmüştü; dua ki gönlü, yaşadığı şehri ve ak yaylaları huzurla, nurla donatmıştı.

Tanrı bir ereniyle daha semaların altını rahatlatmıştı.

Gönüllere ecza veren bir şifanın daha şafağı atmıştı. Bu amaçla, rüya kalbiyle, Şah- ı Nakşibend’in zihnine temas etmişti.

Çağının sepetine kıpkırmızı elma gibi düşmüştü.

Elma ama olma. Yerde bir Yunus benzeri olarak durma.

Tabiattaki ayetleri okumaya acayip meyyali vardı. Onlardan, lisanınca Allah adı aldı. Bu, duygudan lisana çıkmazdı. Mülkü sükuttur, bildi. Zikrine kaydoldu.

Çiçeklerde renkler vardı, Esma’ül Hüsna’dandı.

İnkar soğuk gibi başlar, dedi sanki, içini ayetlerle, sünnetle ısıttı.

Gelecek, önüne düştüğünde görmüştü.  İçinde gökler ilerliyor ama vatan durmuştu.

Yaşadığı, dağ gibi kalınlaşmış; bedende istikbâl kıl kadar kalmıştı.

İçinde, sonsuzlukla beslenen başaklar tane tutmuştu.

Âşık ki ölümü kışmış gibi yaparak, kar taneleri gibi dünyadan dışarı yağmıştı.

Gönlüm, ona ölümü böyle kurmuştu, onu bir düş okulu gibi okumuştu.

Ve kalbim bir keresinde, dedi: Muhayyileme göre libası bir beyaz bir yeşildi. Allah’ın verdiklerini giyerdi.

Y. Türk

 

ŞAH-I NAKŞİBEND

Artık dünya adına lezzet obamızda göç var. Eski tatların konak yerinde ateşler söner. Ve böylece erenler, omuzlara daha bir değer.  İçimizde ulu sevinçler  göğerir.

Cuma, günleri havalandırır. Ramazan, ayları. Erenler de insanları.

Bu akşam, kalbimin konuğu ve manzarası Şah-ı Nakşibend’dir. Sağ tarafında nebiler gibi akan sular var. Bizi kıyısında kuş olarak başlatırlar ve gönüller, yeryüzünün sınırını aşan nur gibi dolaşırlar. Yüreği acıkanlar bu hava içre doyarlar.

Ve âşıkları aşkı, mızraklara çarıktır, diye bilirler. O çarıkları yırtıldıkça dikerler.

Şah-ı Nakşibend çiçekleri çok severdi. Eli, çiçeklerin dağıydı.

Ve hatıraların da secdesi vardı.

Dağda ettiği bir ibadet, gönül kanatlarına ruh üflemiş, göğüsteki lezzeti taşırmıştı. Bu, onun tekrar dönmek, ulaşmak istediği uhrevi anı olmuştu.  Onu, bu aziz hatıra, bir ana gibi sarmış, kucaklamış, pire tüm sıcaklığını ve sevgini vermişti.

O ibadetin tadı, ona göre, o dağın içinde  şifalı sular gibi ılık ılık akmıştı.

Nakşîlerin şahıydı. Şeriatın, ilmin, irfanın, gönlün yaşamdaki ulu ve berrak nakşıydı.

Tanrı’yı özlem şekli onda yeni bir kalıp çatmıştı. Üveysî sevgisi, ekmekteki ulu nağmeyi, ottaki takvayı görürdü.  Sırlar denizinde Nuh’un gemisi kadar kıyısız ve kara gözlüydü.

Adı, halâ, halka bal dağıtan kovan gibi ayakta. Harfler onda kuşturlar, güzel söz olarak doğmak için çadırına tünerler. Çağın üstünden geleceğe doğru da uçarlar. Gündelik işleyen zihinler bu mânaları ellerinde tutamazlar. Gönlün göklerinde, erenlere nurdan  yiyecek ve içecek olurlar.

Y.Türk

CÜNEYD-İ BAĞDÂDÎ

Aşk duygusuyum, ben. Bir garip müziğim. Çalınmam, her doğal şey gibi öterim ben.

Kimi aşıkların üstünü sabah gibi açarım. Kimini gece gibi kaparım. Kimini de şekilden şekile sokar, katlar, kıvırırım.

Bağdat’ta gem vurulmaz çığlığım ben. Konya’da tutulmaz bir dönerim ben. Horasan’da, göğse deryaları dökseler, sönmez bir tüterim ben.

Gönül vadilerinde çıngıraklı aktım. Müzik, şıngırtı, ışıltı, neşe dolu bir çuvalım. Dikişlerimi şeriat bilirim. Onu yırtmadan gezerim. Onun izin verdiği deliklerle dolar, boşalırım.

En selli, Cüneyd-i Bağdadi ekolünde akarım. Hallac beni en tiz yerimde duydu, çağıltıma kulak verdi, katıldı, birkaç dikişim yırtıldı. Hallac’ı kurban verdim. Geri dikildim.

Ben şafak vaktini severim. Kızıllığı, ekmeğim gibi yerim. Ona, zaman ağacının en renkli, en güzel çiçeği, derim. Altında deli deli öterim.

Aşkın sesi olurum. Aşk hep doğruyu söyler. Çünkü onun dağ havası gibi okuması yazması yoktur, bilirim.

Özümün kırk atıyla, âşıkların gönül tepelerinde dolu dizgin gezerim. Kuşsu, bulutsu bir ritimim. Rüzgâra âşıkların külünü savururum.

Yeprem Türk

KURULUŞ, MART - NİSAN 2019, YIL 6, SAYI 32

        Kuruluş'un eski sayılarını bizden isteyen birçok okuyucu oldu. Ancak dergiyi sınırlı sayıda basıp sınırlı yerlere dağıttığımız için okurlarımızın bu isteklerini karşılayamadık.

    Bu sayımızda şiirler,  şehirler, erenler var. Ayrıca ikinci bölümde, 2018 yılı içinde yayımlanan dergilerden seçilmiş şiirler ve bu şiirler üzerine yapılmış yorumlar bulunmaktadır.

  Kuruluş, adet olarak en çok, ÜSKÜDAR / İSKELE BÜFE'ye bırakılmaktadır. 

                         

  Hayırlı okumalar dileriz. 

Kuruluş dergisi

KALP SANATI

Senden bana doğru bir duygulu resim gelişse

Altını arifler, ortasını erenler, üstünü sanat çizse

Bütün resimlere önde reis olsa

Kalp gibi

Üç günlük dünyanın üç günü de burada geçse

Karalar ayağa kalksa

Göstermek isteyen bir çiçek işte Allah’a en güzel yerlerini, gelip kenarına ilişse

Bakmaz bir gönülle Tanrı’dan sonrasına

Baksa ne yazar. Tanrı’nın ardı Tanrı’dır. 

Göz onu görünce silah kuşanır dağa çıkar

Eli gürül gürül ırmakça tutar

 Yaradan tebessüm ve özeleştiri buyurmuştur

Herkes kalbini resimdeki karaya yığsa, güzel olur aslında bakıp uzun uzun bunun üzerine konuşulsa

Ekmek de tabiat da çöpte

Ey can, sen bir de kalpteki israfı düşün öyleyse

Yiyecek değişir bizim insan da değişir

Ve lhamda, fanilikte geri dönüşüm iyi şey değildir

Umumdur: Bazı eserler başlamak ve bitmek için Tanrı’ya bakar

Yola gönüller üzere olmaya çıkar

Say ki Allah’ın elçisidir o, kağıda iner

 Y.Türk

HACI BAYRAM VELİ

Şehir ilmimizin asaları: yaşam sanatımızın erenleri.

Bir devletin gençlik günleri, erenleri gibi şen yaşar olup bitenleri. Vardır çünkü, devlet gibi bir nimete biçim vermeleri.

İstenir ki kurumlarda da açık olsun göğüs üstündeki kapılar, karaya saplanıp kalmasın kalpler.

Olmasın ekonomide köleler ve zincirler; güvenlik için sopalar.

Bir de bildiğim bir şey vardır ki benim: Ahlak, belirlemezse kuralları; güç, hep yetmek için belirir. Dünyayı, meşrebine göre horca kullanır. Kalbi, haksızlığa uğratır ve dağa kaldırır.

Büyük çağlar, benliğin eğitimiyle gelir. Erenlerle bilgi içeri döner, diğer ayağıyla dışarda gezer. Böylece bilgilerin de öz suyu üstünde kalır.

Ey can kişi, sokmaz eren rüyasına gözünden başkasını. Önce düşte tek gördüm, Ankara’yı;  sonra Ankara’da herkesle, der gibisin.

Elbette bazı eserler başlamak ve bitmek için göğüsteki aşka bakar. Şehirler de bu ulu nazarla çalışır.

Selçuklu Ankara’sı, Osmanlı Ankara’sı. Şimdi sen Türkiye Ankara’sı. Haydi, yine çıkar, içinden ulu ahengin kalıbını, öz mayasını.

Ticarette, sanatta, siyasette yeryüzünü sadelik döşesin. İçinde büyük olsun, Tanrı merhametinin ve adaletinin payı.

Aynı anda diriltelim büyük ayrılmaları ve buluşmaları.

Güle güle antik Yunan muallimlerinin zamanı, merhaba  büyük üstatlar ve erenler çağı.

Yeprem Türk

AZİZ MAHMUD HÜDAİ

Gök berraklığa temizliğe çağrıdır.

Aşkın giriş kapısıdır. Gök, göğse; göğüs, göke yansımalıdır.

Yeryüzünün sütü gökten, ruhun sütü göğüsten sağılır.

İnsanda gök bazen azalır, bazen çoğalır.

Bu biraz da  yeryüzünün düzenine bağlıdır.

Kötülük, yaşama ilişmese, dünya yatkındır aslında, gönlü güldürmeye. Dilerim ki Allah meyve dolu dal versin her iyinin eline.

Selam olsun, göğü göğse; iyiliği, güzelliği parmak uçlarına çağıran eren Mahmud Hüdai’ye.

Selam olsun, aşk olmayınca nesin sen, ey zaman ve mekan? Ya bir senesin işin gücün ayları  günleri leblebi tadında atıştırmak; ya tabiatsın, mesleğin: bitkilerin eline solacak yaprak tutuşturmak. Deyip fanilikteki o büyük nakaratı söyleyene.

Ey eren, şimdi Üsküdar’da, akşamın derdi: can-ı gönülden başlamak. Aşkınsa hesabı meclislere düşüp sabahlamak.

Burası kâinatın güzel bir yeridir, gündüz ve gece. Selam olsun, üç günlük dünyanın üç gününe de.

Günler geçip gitmekteler / Kuşlar gibi uçmaktalar. Muhayyilemde ki Üsküdar, sarıp sarmalayıp bu iki mısraını mendile, verir gelenin geçenin eline.