&

Yaş 40, insanın girdiği ulu bir mekandır. Hakiki vakti,  gerçek çağıdır.

Hava berraktır,  zihin nettir. Açık seçik bilme artmış, değer kazanmıştır. Hatta sırf bu yüzden ebediyet çıplaktır.

Çünkü gençlik denen arabesk iklim bitmiştir. Sevmenin, Tanrı’ya inanmanın, şiirin ve bilimin arabeski kesilmiştir.  İnsan, ulu yalvarış, rıza ve anlayış ve serinkanlılıkla donanmıştır.

Başkalarının ayıpları dışındaki çoğu bilginin perdesi kaldırılmıştır.

Ve bilgi, insanda bir elma doğallığında büyümeye başlamıştır.

Bilgi, kırk yaşına basan insana yeni bir bünye yeni bir vücutla gelir. Küçük ve önemsiz bir nesneden, yıldızlara değgin anlamlar çıkar.

İçine girip tatlandığın bahçedir, bu yaş.

Korkarak öğrenme yaşı bitmiştir. Bilginin çıkınını cesurca açar, kırklı yaşın görmüş geçirmiş eli.

Etimizi sayabiliriz artık hiç çekinmeden: Mezar Yemişi.

Y.Türk

SADECE

Neo-epik Şiir Akımının Şeyhi Hakan Arslanbenzer'e

 Nasıl söyleyeyim

Şiirde suya değince

Alev gibi sönüldüğünü

Şiirin, eşsiz sanatın

Artık sadece ve sadece

Yetimi sevindirdiğini

Ağaç olsa insan

İçine çağırır mı

Dalını budağını

Doğraya doğraya

Özüne ineni

Bendeki beni bitirip de

Toprağıma hakikati getirmeyeni

Böyle durumlarda

İstiyor insan

Allah’ım kalbime elinle değip

Demeni:

Güç yetiremedin

Dağlar ile kuşlar ile ismimi...

Olsun

Kainatın şefi değilsin ki

Yeprem Türk

İLK GELİŞ

Kardeşim, ağabeyim Mustafa Nezihi Pesen'e

Tanrı’m

Doldu dünyaya inanma sürem

Bir kuzu olur varır mı sana sesim

Ol emrini tersine yürüyorum

Dünyayı eski yerine taşı desem

Biliyorum bu benim sana ilk gelişim

Hep yeşil kalıp unutulmayacak

Asıl büyük duygum

Yüreğin Tanrı’ya değmesiyle doğacak

Bazen düşünüyorum

Beş duyumdu kapandı

Bari içimde üreyen cennete çekileyim

Ama bu kez de dışarıdan bakanlar sanacaklar beni

Taşın biri veya

Din dinleyen doğayım

Tanrı’m beni bırakmışsan dünyaya

Mutlaka geri döneceksin almaya

Kapıldım buğdaya, yemişe, yaprağa

Avuçlarındayken bakmaya

Yeryüzü sülalemden ayrıldım

Tanrı ve ana arası bir kucak arıyorum

İkisi de sende var

Kendime nurundan bir aile kurayım

Yeprem Türk

&

Efendim yaşım kırk. Her yere. Kasımpatıya, tuğlaya, çiçeğe. Uykuya.

Kırk yaşımdan ilk günüm, ilk sabahım. Sağ kulağım üstünden uyanırım.  İlk cemrem benim.

.

Akrabalar, yıldızlar ve arkadaşlar tekrar baştan düşünüldüler  ve yeni yaşa göre anlam bakımından bana ayarlandılar. Hafif boşluk, hafif yeni gelmişlik ve derinlik. Böyle uyandırdı bu sabah beni yazgım. Ve onu yazana ben mutabıkım.

Sürüden olmaklığım azaldı, büyüklerime. Çobanlığım arttı.

Örneğin ne kadar da zulmetmişim, insanın ilk ölçeklerine göre benimle birlikte olan meleklerime.

Kulaklarımda evrenin ilk günlerinden kalma bir oyundan kız ve oğlan sesleri.

Beni kainata bırakıp giden şey, elimden tutmak için geri gelmiş.

Karpuz, iğne, kahve ...nereye gitse el, sanki Tanrı’dan alıyor.

Ve bu yaşa gelişim, acayip bir şey.  Bende hep solmaz bir yeşillik gibi kalır. Unutulmaz.

Ve bana o sonsuz başlangıçta verilen şey tekrar parlar.

O altın hayat o altın memleket. Ya da altın hayatını yaşayan memleket.

Veri az, çağrışım çok.

Tanrı’m şimdi her yer portakal bahçesi, şah damarı. Sen hep bu bahçede.

Y.Türk

&

Arka arkaya gelen yaşların birbirine dokunmasından duygular doğar.  Bu yaştan sonra insanlar fikir yerine hisler çıkarır. Ya da fikirleri duygulara dönüştürür. Sevmeyi tarif etmez, kendini içine katarak bütün özgünlüğüyle sever. Merhameti tarife ne hacet.

 Yaş 40 sonra 41 akabinde 42 ..., birbirine yaslanarak yukarıya doğru artan kardeşler. Aynı evin aynı kökün aynı hislerin kardeşleri.

Yaşlanınca kimse yaşını ifade etmek istemez. Çünkü cümlenin bu yaşta bir kıymeti harbiyesi yoktur da ondan.

Yaş 30. Bürüt bir kuvvettir. Kararsız şıklık belki de.

Oysa 40’dan sonraki yaşlar net kuvvetle donanmıştır.

Örneğin yaş 60. Ve Mevlana’nın sevdiği yaştasın. Aşk, sevilenin bizde yaktığı besindir.

Ve sonrası kömür gibi ömür.

Lamba biter, ışık kalır.

Y.Türk

&

Yaş 40. İçerde mütevazi bir Hira ve Tur inşa etme zamanı. İç haritanın yeniden yapılanma çağı. İç ülke, bu yaştan sonra kalkınır, zenginleşir. Dışa galip gelmeye başlar. İç, Rüstem olmaya doğru yol yürür. İçeride artık insanın havayi ruhu olgunlaşır. Adamın Hızır’ı, İlyas’ı, Yahya’sı beklenir olur.

Umut ve öğüdün kuvveti artar.

Bundan sonraki devamını insan, idareli kullanılır.  Kol, bacak, duygu...

Bilmeden aşağıda taşıdığın değerleri üst kata alıp yukarda taşımaya başlarsın. Kıymet baş tarafa yakındır her zaman.

Tanrı’ya bilerek ve isteyerek avlanma yaşı.

İç ‘incir pozun’dadır. Damlatmaya hazırdır, balını.

Ve iyidir, sessizdir.

Bazen gecesini cennetten geçiren bir mısra olmak gibidir.

Süleyman’dan Yakup’a; Yakup’tan Hatemü’l Enbiyaya geçenlerle daha ziyade birliktesin artık.

Gençlik, tüysüz ilhamdır. Oysa olgunluk acıda ve tatlıda nurlu, dolgun, açık, ilahi bir neşedir.

Y.Türk

&

Kırk yaşına doğru yaklaştıkça, dersin:

O halde iradenin yularını tutacak bilge bir el ve akıl edineyim.

Bilgileri nur içindeki bir iklimle yaşantı haline getireyim.

Hikmet ve irfanın toyunu kurayım.

İrade, başıboş bırakılmaya gelmez. İrademe muradımı bildireyim: Bu aralar, Mevlana’nın gökyüzünü; Yunus’un yeryüzünü düşünmeyi; toprağa, karıncalara ve gökte uçan kuşlara ve uçaklara bakmayı seveyim.

Yükseklik çünkü insanı çeker. Yukarılara, tepelere alır.

Yukarılara alınan insanda yeni duygular doğar.

İnsan artık yaşayıcı değil yaşatıcı olur.

Kırk yaş ve sonrası her daim temiz kalma yaşıdır.

Seni artık yumasalar da olur.

Ne lezzet senin el öptüğün amcandır, ne zevk sana dayıdır.

Büyükler ve emirler içerdedir.

İnsan bu yaşta şiirden anlar. Çünkü kendisi de dünya adlı metinde Allah’ın zarif bir dizesidir.

Y.Türk