YAKINDA ÇIKACAK & ŞİİR KİTABI & KURULUŞ'UN 17. ESERİ

                                KURULUŞ DERGİSİ

DÜNYANIN İYİLERİ

Dünyanın iyileri

Üstatların söylediği yarım sözün

Devamını çeke çeke getirenleri

Serin zihin ırmaklarına baş aşağı

Suyun aklındakini yaparak dalabilenleri

Dünyanın iyileri

Kazıdıkça kalpteki yarayı

Altında Yunus’un yazdığı bir satırı bulabilenleri

Aklın yetmediği bir bilginin karnında

Hazım bekleyen gıdaya benzeyenleri

Dünyanın iyileri

Yetim başının okşanması gibi

Hayatı elle söyleyenleri

Onların sözleri

Kutupların insan görmeden gelip geçen günleri

Y. Türk

HATIRLAMA

                                   

                                                               Yücel Kayıran'a

Güzel hatırlarım ben kimleri ?

Son nefeste Allah’ın kudretini

Gökte kanat üzere talep edenleri.

Ölüm olayında toprak dedikleri

Hava Kurumu gibi toplar kemik ve deri

Yeprem Türk

&

Ey! Diye seslenenlerin dergâhında:

Biz, vatan ve hakikat.  Yeşil çayırlar, serin gönüllü dağlar.  Dünyaya ve bekaya selam veren minareler. Mimari ve tarihimizin en büyük ulakları mabetler. Adem’den, Nuh’tan izler. Peygamber-i Ekber’den ulu minber.  Gönüller üzere dünya insanına kurulu maddi ve manevi sofralar.

Türkiye, bir merhamet birimi. İnsanlık menkıbesi.  İyiliğin temiz eliyle yaptığı kader penceresi. Yeryüzü yoksullarının, mazlumlarının dünya hanesi. Güldürür dünyada gülmeye parası yetmeyenleri.

Türkiye’nin en büyük gıdası samimiyeti, acıması, edebi ve hürriyeti. Tüm dünya çöpe atsa da ahlâkı; o alır, pak sulara yatırır, arındırır ve ayağa kaldırır doğruluğun zürriyetini.

Ve iyiler her daim kötüleri yener. Bunun sebebi şudur: İyilik, kalbe yakındır. Bu sayede kötülükten daha derin ve stratejik düşünür.

Ve bu samimiyetten ötürü ki,

Türkiye’nin Peygamber aşkıyla örülmüş, çağrılmış iki ulu nesnesi bulunur.

Birisi Veysel’in hırkasıdır, diğeri İstanbul şehridir.  İkisi de bize peygamberin hediyesidir.

Veysel’in hırkasını sökmek, İstanbul’u sökmek gibidir.

***

Burada günler var. Veyselî ve İstanbulî yaşanırlar.

Türkiye’de günler, Türkiye’nin ilk günü kadar da tazeler. Günler: defterler. Bu defterlerin içinde neler var: Salât, zikir; Mevlânâ, Tapduk var. İlim, tasavvuf, aşk, amel var. Hicaz, Endülüs var. Tuna’nın akarken çıkardığı berrak ses, Dicle’nin ılıklığı var.

Türkiye’nin zamanları; amelleri maşeri vicdana tartılması için götüren  ulu kamyon kasaları. Sayılamayacak defa böyle sefer eyleyen yazgının nakil araçları.

Bu da, Türkiye’nin zaman dersinden aldığı farkındalığı.

Y. Türk

&

Hem nebatatın ambarı hem aşkın. Bir bereket ki her çeşit meyve sebzeye duran. Ama yine de insanı az yiyen az içen. Kanaatı kendisine kanat olarak takan. Allah bizi öyle bir kabın içine koymuş ki, insanı ey diye seslenmeye muhtaç ediyor.

Şairlerimiz ey sahibidir. Ey! en çok bizim şiirimizde geçer. Ey, bir iman işaretidir. Şükür sesidir. Allah’ın kudretini ses üzerinden istemedir. Ölüme bile ey’imiz vardır. Bu toprakların milletime sunduğu bu zengin iaşeye rağmen, ölümün en çok sevildiği ona methiyelerin düzüldüğü üç kıtaya yayılmış bir belde olmaktan kendini alamıyor, Türkiye. Mevlânâ Konya’da ölüme düğün gecesidir, demiş. Yunus, Sakarya’da  ölümü âşıkların toyu olarak görmüş. Sezai Karakoç, İstanbul’da, Allah’ım uzatma dünya sürgünümü, demiş. Bu, intihar ve ölüm sevdası değil, Allah’a kavuşma isteğidir. Batı topraklarında bu terkip neredeyse yok. Onların ölüm dedikleri, ölmeye yakın Pekin ördekleri gibi kaynar suya girdikleri.

Ölürken hem ‘Her nefis ölümü tadacaktır’ hükmünü icra ederiz hem de sevgiliye kavuşmanın coşkusuyla teyelleniriz, neşe üzere  kıvıl kıvıl tasvirleniriz.

Güzel hatırlarız bu toprakta ölüleri. Onlar, son nefeste, Allah doldurmuş deyip ölümün tüfeğiyle korkmadan oynayabilenleri,  ulu yol üzere gökte gidenleri. Onlar da bildiler ki ölüm olayında kabir yerleri, uzuvların usulca bırakıldığı toprağın  güzel heybeleri.

Y. Türk

BABA 3

Gelecekten yılgın bir imgeyi

Derim serdi yüzüme

Beni her daim borçlandıran tefeci umut

Ufuk kurtlanmaz, deme

Yüzüm babamın yüzüne benzer giyinir

Bilgelikle baktığım her suyun içi

Sanki babamın tipi

Üstünde acı kabilesinin talan izi

Gelecekti boş alan âşıkların alanı

Kaderin uçsuz bucaksız bilinmezliğiyle dolu

Hayatıma daha yeni yeni tırmanırken belirsizlik

Etime berzahtan serinlikler bırakır ayak tıpırtıları

Babacığım nakşın bezime bir imkân verir mi

Oğul daim babaya bağlı bir belde

Ve meselem kendi halinde

Yıkıntılardaki kemâli tamamlar hem de

Y. Türk

SÖKÜ

_{Allah’ım tabiatım ne esintili}

_{Üstünde kin ve hasetin hayat işleri}

_{Ne ara kurdum ben: İstanbul’u}

_{Kendimden önce dünyadan söküp atabilmeyi}

_{Ey, aksakallı haklı durgunluk}

_{Sen ne deli çılgınlıkların dedesi olmak}

_{İçindeki haylaz balıkları, vahşi timsahları}

_{Bir gölün sakinliğiyle gütmek}

_{Ey dünyanın Havva’sı Adem’i} 

_{Annenin babanın ilk tableti}

_{Okumasını bilmesem de ellemek isterim harflerini}

_{Alnında dünyanın ilk eylemi secde işareti}

_{Dağlarımıza ilk oğlakların varışı}

_{Karşılamak obamıza yeni gelmiş ayetleri}

_{Ve okşamak}

_{İnsan ismi üzerinde korkmadan duran keklikleri}

_{Y. Türk}