İNSAN

          Kardeşim, ağabeyim Zafer ACAR'a

İnsan var

Allah’ın evinde

Uykuda olur

İnsan var 

Cennetten yayın yapan

Radyo gibi konuşur

İnsan var

Ajandır

Kokuyla bulur Rabbini

İnsan var

Kırılır

Onları kalem değil

Allah yazar

Y.Türk

İNSANLAR

           Kardeşim, ağabeyim şair Erkan KARA'ya

Maziyi özleyen eski yağmurlar gibi

Göğe bakanlar

Değil midir bazılarının alnındaki

Pırıltılar,  bir meleğinin yukardan

Geçerken döktüğü simler

Tanrı’nın buyurucağını umarak

İçlerine Hira ve

Tur nakşedenler

Dünyada tam kucak görmedi hiçbiri

Bunu çiçekleri

Elleriyle seven sevginden bilirler

Haberini doğadan alırlar

İnsanlar da olmak ister

Böyle tatlı esintiler altında

Allah’a eğilip kalkan çiçekler

Yeprem Türk

HAK

                Dostum,  ağabeyim  Osman Serhat Erkekli'ye



Aşağıdaki isteklerimi Tanrı'm

İnsanlığımın belirtileri olarak dinlemeni dilerim

Rabbim rüyana gireyim oradan çıkmamayım

Ya da yoruldum, kelebeklerin gibi yanına erken döneyim

Beni yağmur yap

Göklere at

Anne memesi gibi aşağıya öyle 
Beyaz damlat

İnsanlığa

İşte benim hayatım bu, diyeceğim

Bir ulu manzara yarat

İnsan çünkü arzularını

Yama yapmadan yeniler

Hayatımıza o uzak başlangıçtan gelen

Büyülü esintiler var

İsteriz gönül 
Aklı bir meyve gibi eğsin

İstediği kadar dersin

Bu bir sevgi aklıdır

Her zaman haklıdır

Ölmeyi hak etmeden

Meleklerin bizi buradan alsın

Yeprem Türk

YÜZE VURMA

                                      

                Dostum,  ağabeyim  Osman Serhat Erkekli'ye                                                

Bazı kötü huylarını, diyorum

Yüzüne vurmakla

Seni ahrette dava etme hakkımdan vazgeçiyorum

Denmiş midir sana ey donuk akıl

Her gün bu noktada sana mutlaka birileri çarpacak

Böyle tahra vaziyetinde kal

Senden dönüyorum işte

Elimde incecik yırtık kanlı şal

Sevgi dolu hayatıma hürmet etmediğinden

Seninle ilgimi koparıyorum, hoşça kal

Hep zekada bekleyen katılaşır

Bu vaziyette ne konuşurum Tanrı’ya

Karışıp gideyim artık

Senden uzak ömür süren şen hayata

Yeprem Türk

KÖTÜ YAĞMUR

Yağmuruz bu yükseklik yeter

Düşüp kırılalım hayata

Firavunun alnındaki terler gibi

Dökülelim aşağıya

Biz ne panzehir ne deva

Birer kusuruz düşelim toprağa

Gel çalışalım aşağıdaki kulları

Evrenden çıkarmak için bir gün daha

Yağmurumuzdaki şıkırtılar

Sofralara zehir taşıyan kaşıklar

Yerle gök arasında ne bir uyum ne bir hatır

Ve  En'am süresinden beşinci satır

Demeyin gökte bulunur şifa, melek

Onların size kırgınlığı çok

Yeprem Türk

KURULUŞ DERGİSİ, OCAK ŞUBAT 2018, SAYI 25

Metinlerimi bitirirken, derim ki, bayrak yazıp bayrak söylemek istedim ama ben bunu tam manasıyla yapamadım. Kusurlarımız, eksikliklerimiz affola. Bayrağımız istikbalde her daim yol ala. Soy soylayıp, boy boylaya. Aziz İslam’dan hiçbir an ayrılmaya. Peygamber hatıralarına gark ola. Cesur, bilgin, çevik ola. Allah, reyinde isabetli, bahtında saadetli kıla. Akıl tarlamızda ve gönül yaylamızda bereketli ve sağlıklı yaşaya. Bu hususta benim sözüm buraya kadar derim. Fazlasından haya ederim.   Ay yıldız bayrak halkını, üç kıtaya nam salmış geçmiş ve gelecek fütuhat sahiplerini; merhamet, aşk ve gönül ehlini velhasıl Ümmet’i selamlarım. Hepsini Allah’a emanet ederim.

YEPREM TÜRK

FİNAL

Tanrım, hakkımızda sana ne söyleyeyim

Yaşama kudreti verdiğin sözcüklerden utanıyorum

Sabah öğle akşam duygusu insanın

Ve birer yeti olan gülme sevme şaşma

Çoktan dökülüp gitti evrenin çöp kutusuna

Rabbim şimdi yaz  mevsimi

Kim şaşırır gökten kaçak indirsen kar tanelerini

Zamanı cemiyeti taşa doğru yontan bir el bilirim

Finalini görmeyeyim

Rüyasında bir vahiyim

Insanın olmadığı bu yerde hangi bünyeye nasıl karışayım

İnsanı düşte görür bir sonraki nesil bence

İnsan bir rüya malzemesi olarak kalır böylece

İnsanlık olarak dünyada sayısız kusurum

Aslında artık bizi bitir diyorum

Nerede cennetteki o küpe çiçeği sesim

Bana bir kulak kıl işiteyim

Bir vakit tüm kuşların gibi rüya idim

Ben o sonsuz başlangıcı özledim

Yeprem Türk