Benden Önce Ölme & Mustafa Nezihi PESEN

 Hep söylenir bir dua olarak. Âdem'den beri söylenir. Nuh'tan beri söylenir. Yakup'tan beri söylenir: Benden önce ölme oğul. Benden önce ölme yavrum. Benden önce ölme...

Benden Önce Ölme, Mustafa Nezihi Pesen’in uzun bir aradan sonra gelen ikinci kitabı. Her yeni defter yeni sefer. Pesen, şair gibi yazıyor, çıkarıyor kitaplarını. Bu kitabında da şiirselliğin, öykünün ve denemenin karışımı var. Bu türün adı nedir? İmam-ı Rabbanî’nin mektubat üslubu, Şebüsterî’nin Gülşeni Raz’dakine benzer sıcaklığı ve nasihat şekli, Mecnunvari sevda seslenmeleri  metinlerde yer etmiş. Biraz pendname biraz hikâye biraz aşk biraz tarih biraz serüven olan düşünsel bir eser Benden Önce Ölme. Mümin kardeşlerle yapılan bir dertleşme mesnevisi.

Nazım Hikmet’in Ben senden önce ölmek isterim adında  bir şiiri var. İbrahim Tenekeci’nin Görmeden Ölmek isimli bir kitabı bulunur. İki deyiş de aynı anlama gelir. Aslında bu deyiş zor zamanlarda kullanılan bir ifade.  Seferberlik sözü sanki. Ama önce Peygamberler kullanmış bu kelamı. Zaten her Peygamber hakikâtin dünyaya seferi değil mi? Mustafa Nezihi Pesen de  bu seferîlik geleneğine uymuş. Yazarımız Seferber dergisinin genel yayın yönetmeni, diyelim de mesele daha iyi anlaşılsın.

Mustafa Nezihi Pesen, yaşamış görmüş okumuş ve bunları kendisine ömür etmiş. Ömründen de tortuların suyunu, özünü damlatmış, ömrünün altına bir bakraç koymuş, işte o bakraçta birikenler de kitap olmuş. Yazılarını canı yazmış, dilinin arka bahçesinde ise hepimiz varız. Hayasıyla, neşesiyle, yasıyla, şöleniyle, düşüşüyle, kalkışıyla fıtratımızın umum hali var.

Yazar, insanlık olarak bir anomi çağından geçtiğimizi haber veriyor. Benden Önce Ölme ara ara nasihatle ve bazen de duygu durumları üzerinden okuyuculara atılan dayanışma ve tutunma ipleriyle dolu. Bu tutumuyla eser, Gök Kubbe felsefesinden ziyade Asr-ı Saadet Kubbesi düşüncesi içindedir.


Yeprem Türk

Nuri Beysiz İlk Türkiye Akşamımız & Eksik Akşam

Kurak bir akşam, güneş ufukta sönüyor

Paralar bankalara dönüyor

İnsan Fetih Suresi’ni dinleyince, Nuri Bey

Kurudan kalkıp yaşa gidiyor

Suriye’den gelmiş küçük kızın

Bakışları Yeni Cami’den sonra beni geziyor

Garip gözü oturup kalktığı yeri

Biraz yanık bırakıyor

İnsan, yutkunmaya

Sesin seferî hali, diyor

Ah sesin köküdür, Nuri bey

Tüm sesler oradan türüyor

Nicedir bundan herhalde

Akmak istiyor kalpteki yara

Baş aşağı, nehir olsun

Kardeşlerini de çağıra çağıra

Yeprem Türk

KURULUŞ, Kasım - Aralık 2019, YIL 6- SAYI 36

ÜSTAD

Üstadın yüreğinin üstü başı yaraydı.

Kudüs ile acayip bir rabıtası vardı. Kudüs’le beraber yaşadı, beraber düştü, beraber umutlandı.

İlk yarası Kudüs idi. Sonra bu yara diğer kardeş yaraları da çağırdı: Irak, Suriye, Afrika, Balkanlar…

Metinlerinde hep buraları gezdi. Pakdil’in yazıları ve gönlü bu coğrafyalarda gezerken çok çarık eskitti. Bazen yalın ayak gitti, gitti.

Kelam onda kendisini hiç yormadı. Söz, onun üzerinden kendisini dedi.

Lafını özgün söyledi, üslubunu kendi bildi.

Yazılarının dumansı bir tadı, kalbe gönle karışan bir rayihası vardı.
Yazdıkları gerçeğin ta kendisiydi.

Sözüne ne sıcak yollarda yazı meleği su verdi. Onu kaynağa erdirdi. 

Yüzü Muhammedî cemaldi.

Farz üstünde, sünnet üstünde, aşk üstünde durdu ömrü.

Neşeyi seven bir fıtrata meyyal olmasına rağmen Ümmetin sıkıntıları sebebiyle pek yüzü gülmedi.

Ayakta kaldı, bazen de yıkıldı. Ki Allah insanı ihtiyacına göre yıkardı. İhtiyaç üzere de kaldırırdı.

Müminin umut arazisini hep suladı. Suladı. Yılmadı.

Kitapları bu umut tarlasından hasat edilmiş bir külliyattı.

Tarih 18. 10. 2019 idi.

Allah rahmet etsin, Nuri Pakdil vefat etti.

Dünyadan büyük bir üstad geçti.

Kuruluş Dergisi

İKİNDİ ATI'NDAN

BELKİ

Belki

Ölüm meleği yakılacak anız, der

Ömrünün etrafını çevirir

Uzaktan baktığında giderken görürsün

Hatıranla yaratılış üstünde çepelsin

Belki de

Dünyada kendini koyacak bir yer bulamazsın

Nehirsin, din ile demlenmiş bir varlığın var

Suyun sesi sıla selâsıdır, der

Ahrete doğru şırıl şırıl akarsın

Y. Türk

Türkiye Yazıları Kitabı'ndan

Aynı medeniyetin toprak parçalarında yaşayanlara dair:

Akıl, insanı diğer varlıklardan farklı kılsa da milleti diğer mevcudattan inanç ayırır. Ve bu inanç bir kişilik üzerinden akıp gelir. Biz, Muhammed’in cemiyetiyiz. Muhammedî iş görürüz. Muhammedî dili konuşuruz, siyasetle Muhammedî siyaseti yaşarız. Aynı dindeniz, aynı ümmetiz, aynı medeniyetteniz. Bu nedenle de birbirimizin yar ve yardımcısıyız.

Bütünlük zamanlarınızın dışında bile asla birbirinizle savaşmayınız. Aranıza kin ve düşmanlık ekmeyiniz. Birlikte ait olduğunuz manevi zemini parçalar halinde iken de ayaklarınızın altından yitirmeyiniz. Bitkinin yeşilken sökülen yerini bile tabiat çabuk kapatamıyor. Birbirinizde yara izi bırakmayınız. Sonra bir araya gelseniz de aranızdaki mesafeyi kapatamazsınız.

İş bu kitap, gelecekteki devlet adamlarımıza kalırsa, onlar, ayrık ve uzak kalmış devlet toprağından hukub miktarından fazla ayrı kalmasınlar. Bu miktar sonrası duygular ve aidiyetler yön değiştirebilir, ortak şuur yitebilir. Orayla tekrardan kavuşmak meşakkatli olur.  Muhammed’in Mehmetleri, birbirlerinden bu ölçünün üstünde ırak durmasınlar.

Y. Türk

YAKINDA ÇIKACAK & ŞİİR KİTABI & KURULUŞ'UN 17. ESERİ

                                KURULUŞ DERGİSİ

DÜNYANIN İYİLERİ

Dünyanın iyileri

Üstatların söylediği yarım sözün

Devamını çeke çeke getirenleri

Serin zihin ırmaklarına baş aşağı

Suyun aklındakini yaparak dalabilenleri

Dünyanın iyileri

Kazıdıkça kalpteki yarayı

Altında Yunus’un yazdığı bir satırı bulabilenleri

Aklın yetmediği bir bilginin karnında

Hazım bekleyen gıdaya benzeyenleri

Dünyanın iyileri

Yetim başının okşanması gibi

Hayatı elle söyleyenleri

Onların sözleri

Kutupların insan görmeden gelip geçen günleri

Y. Türk