Bir kitabında Cemal Süreya, bazı şiirlere imparatorluk şiiri demişti.
Aslında bu bizim devlet şiiri dediğimiz şeye yaklaşık bir şey. Türk şiirinde
sanırım bunu net şekilde ilk fark edenler İkinci yeniciler oldu. Mesela Necip Fazıl, farkında olmadan yaptı bunu. Yahya Kemal baştan
itibaren medeniyet şiiri derken Devlet şiirine talip olduğunu beyan etmişti.
Aslında aynı şiire cumhuriyetçilerin sahip çıkmayacağını da iyi bilen yine
kendisiydi. Bu yüzden biraz cumhuriyetçi figürlerle de beslemeyi ihmal etmedi
şiirini. Dini değerlere platonik olarak bir yaklaşım göstermesi bundan. Ama Akif’le birlikte bu damarı cumhuriyet
şiirine sokan iki önemli şairden bir tanesidir, Yahya Kemal. Akif, şiirini cumhuriyete göre
restore etmedi. Bunun bedelini ağır ödedi. Asıl imparatorluk şiiri, yani bu toprakların
tarihi, dil olarak Sezai Karakoç’la huruç etti. Bu yüzden son yüzyılın
imparatoru, şiirde ve düşüncede Necip Fazıl ve Sezai Karakoç’tur. Cumhuriyet şiirinde,
medeniyet şiirinin geniş çapta ilk kez, bir peygamberler tarihi olan Hızırla
Kırk Saat’le tekrar canlanması aynı etkiye bağlıdır. Oğuz Türkçesini ilk kez
ihya eden Yunus’tur ve ikinci kez inşa eden Sezai Karakoç’tur. Biraz
melezlik de var cumhuriyet dönemi şiirinde. Cumhuriyet - devlet melezliği. Üstümüzdeki cumhuriyet etkisi giderek
azalıyor da diğer yandan. Bir yerde
boğulurken diğer bir yerde nefes almaya benzetebiliriz bu hali. Mesela sıkıntılarımıza rağmen,
içimizde güler yüzlü bir sevinç var. Kuruluş dergisiyle cumhuriyetten
çıkarken Ergenekon’dan çıkıyor gibiyiz. Üstümüzdeki tere, toz toprağa rağmen
mutluyuz. Geçenlerde Akatalpa dergisinde
Osman Serhat, bizi birlikte
anmıştı. Zafer Acar, Aykut Nasip Kelebek, Abdullah İlhan, Selim
Sina Berk. Ve beni. Devletsi
his ve düşüncelerle Devlet şiiri yazıyoruz aslında. Hem cumhuriyetin ekonomi, toplumsal hafıza ve
şiirde kayış attığını hapis ve idam korkusu yaşamadan resmen dillendiren ilk
kuşağız.Yani bir bakıma Kuruluş kuşağı da sayılırız.
y.t.
(Konu ayrıntılı bir şekilde Kuruluş dergisinde olacaktır)
